زیبای من، اگرچه بر من لطفت و مهرت را ارزانی نمودی
افسوس طبع و خوی انسانی که خوبی ها را فراموش می کند، پرده ایست که روشنایی وجودت را بر من گسترانیده
و بر زیر سایه ات دنبال صاحب آنم، بر سیاهی دل من نوری بتابان تا از ظلمت خویش نجات یابم
